Borsuk to zwierzę cieszące się powszechną sympatią. Zobaczyć go trudno, gdyż mieszka w norach, prowadzi nocny tryb życia a na dodatek część roku przesypia. Okazji do spotkania go jest niewiele, przybliżmy zatem jego postać.

Borsuk, znany też jako jaźwiec, to zwierzę osiągające wysokość zaledwie 30 cm. Pokryty jest srebrnoszarą sierścią a najbardziej charakterystyczna jest biała głowa, przez którą przebiegają dwie czarne pręgi. Jego nogi są krótkie lecz mocne, przystosowane do kopania nor.

Borsuk dzień przesiaduje w norze. W odróżnieniu od lisiej jest ona bardzo czysta. Prowadzą do niej wyraźnie wydeptane ścieżki, którymi nocą wyrusza na poszukiwanie pożywienia. Do komory mieszkalnej prowadzi niekiedy kilka otworów wejściowych. Część z nich na zimę zatyka zeschłymi liśćmi lub trawą. W mroźne poranki wokół zajętej nory tworzą się osady szronu. W miarę upływu lat borsucza nora powiększa się, tworząc system korytarzy o długości kilkudziesięciu metrów.

Borsuk jest wszystkożerny a w jego diecie znajdują się: korzonki, grzyby, żołędzie, owoce, dżdżownice, ślimaki, owady i ich larwy a także ptasie jaja i pisklęta, gryzonie, krety i młode zajączki. W okresie jesiennym pochłania ogromne ilości jedzenia, gromadząc tym samym niezbędne ilości tłuszczu.

Z nastaniem mrozów zapada w lekki sen zimowy. Nie jest on ciągły, gdyż w cieplejsze dni borsuk budzi się by się napić i czasami podjeść nieco. W okresie zimowym żyje jednak głównie z nagromadzonego wcześniej tłuszczu, tracąc do wiosny ok. 1/3 masy ciała. Warto dodać, że w przeszłości sadło z borsuka było cennym medykamentem w medycynie ludowej, głównie w chorobach dróg oddechowych. Faktem jest, że zawiera wyjątkowo bogaty zestaw kwasów tłuszczowych, witaminy A, B2-B6, B12 oraz korzystne makro- i mikroelementy.