Bóbr (Castor fiber L.) to największy europejski gryzoń – osiąga wagę do 30 kg a długość ciała wraz z ogonem dochodzi do 130 cm. Jest to gatunek, który upodobał sobie życie w dwóch środowiskach: na lądzie i w wodzie. Natura doskonale przygotowała go do takiego trybu życia – gęste i nieprzemakalne futro chroni go przed utratą ciepła. Oczy, uszy i nozdrza osadzone są wysoko na jednej płaszczyźnie, co daje możliwość obserwowania otoczenia przy maksymalnym zanurzeniu. Silne przednie nogi służą mu do kopania nor, budowy tam i żeremi, o czym więcej pisaliśmy we wcześniejszym artykule. Tylne nogi spięte są błoną pławną, co ułatwia mu pływanie. Pomaga mu w tym również silny i płaski ogon. Bóbr znakomicie nurkuje. Wiele prac przy budowie tam i żeremi wykonuje pod wodą, wytrzymując pod powierzchnią nawet 15 minut. Co ciekawe, zatrzymany pod wodą udusi się, ale nie wciągnie wody do płuc.

Posiadają długie i ostre siekacze, mierzące niekiedy nawet 15 cm. Nie mają one korzeni i stale rosną, co zmusza bobry do ciągłego gryzienia i żucia a robią to nawet podczas snu. To właśnie dlatego w rejonie ich bytowania spotykamy tyle pościnanych drzew. Drzewka i gałęzie o grubości kilku centymetrów przegryza w ciągu paru minut, zaś powalenie dużego drzewa zajmuje mu kilka wieczorów.

Bóbr jest roślinożercą i zjada właściwie wszystko, co rośnie w zasięgu jego areału. Ciekawostką jest, że wytwarza dwa rodzaje odchodów i zjada te, w których znajdują się składniki wstępnie przetworzone przez bakterie. Zjawisko to nazywa się cekotrofią. Na żer wychodzi o zmierzchu i nocą a dzień przesypia w swoich norkach i żeremiach.

Bóbr od pradziejów był zwierzęciem łownym. Wielkim zainteresowaniem cieszyło się jego lekkie i ciepłe futro oraz niezwykle tłuste mięso. Tłuszcz bobrowy wykorzystywany był do oświetlania pomieszczeń i ogrzewania ludzkich siedzib. Ponadto służył do leczenia ran. Ogon bobra, niczym ryba, pokryty łuską, dopuszczony był do jedzenia w czasie postu. Mazistą wydzielinę, którą bóbr namaszcza futro, by nie zamokło, uważano za cudowny lek na wszystkie choroby. Zwano ją „strojem bobrowym” lub „kastoreum”. Intensywne odstrzały doprowadziły do wyniszczenia populacji, na szczęście już 700 lat temu zaczęto wprowadzać zakazy polowania na bobry. Dziś jest gatunkiem podlegającym ochronie a jego populacja jest liczna, stabilna i niezagrożona.